کد مطلب:29660 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:22

گنجینه پرسمان » اعتقادات

معني «امامت» چيست؟ آيا پيامبران هم امام بوده اند؟

امام در زبان عرب و در لغت به معناي پيشوايي و رهبري است و به مطلق پيشوا تفسير شده است; يعني كسي كه رهبر جمعيتي باشد و مردم از اعمال و افكارش پيروي كنند. پس امامت يعني پيشوايي و زمامداري كلّي در تمام امور ديني و دنيوي; ولي در قرآن امامت به همين معنا ولي با هدايت خاص ناميده است.
در مورد حضرت ابراهيم((عليه السلام)) پس از پيروز شدن از امتحانات الهي خداي سبحان فرموده: «انّي جاعلك الناس اماماً; من تو را براي مردم امام قرار دادم». كه در جاي ديگر درباره اين امامت فرمودند: «وجعلنا هم ائمةً يهدون بامرنا...; ما آنها را اماماني قرار داديم كه به امر ما هدايت مي كردند». اين هدايتِ باطني و هدايت تكويني كه به امر حق انجام مي شود ويژه امامتي است كه به حضرت ابراهيم((عليه السلام)) بعد از نبوت و در سن پيري عطا شده است. پس امامت در قرآن، به معناي «هدايت باطني و ولايت بر نفوس» است و اين مقام انتصابي است; زيرا خداوند بايد آن را عطا كند و به هر كسي داده نمي شود، بلكه زمينه هاي مناسب و بسترها فراهم، لازم دارد.
تمام پيامبران امام نبوده اند، همان طور كه تمام امامان هم پيامبر نبوده اند; مثلا مقام امامت و نبوت در حضرت ابراهيم و حضرت رسول اكرم((صلي الله عليه وآله)) جمع شده بود ولي ائمه معصومين((عليهم السلام)) فقط مقام امامت داشتند. البته همان طور كه نبوت داراي درجات است - چنانچه مقام حضرت ختمي مرتبت طبق آيه قرآن حتّي از انبياي اوالعزم هم برتر است - امامت هم مراتب دارد و مقام امامت معصومين((عليهم السلام)) از انبياي الهي برتر بوده است; چنان كه طبق روايات صحيح، پيامبران الهي - حتّي پيامبران اولوالعزم - در مقام توسل و شفاعت، ذات احديّت را به اهل بيت((عليهم السلام)) قسم مي دادند.

(بخش پاسخ به سؤالات )


ـ7ـ